(Klik op titel voor video)
Deze Al Jazeera reportage(1) speelt zich af in Sidi Moumen(2), een sloppenwijk van Casablanca. De reporter peilt bij de bewoners naar de verwachtingen voor de parlementsverkiezingen van 2007. Ze verwachten echter niet veel van de stembusgang. Elke keer zeggen partijen van de linker tot de rechterzijde van het politieke spectrum dat ze de situatie van de armen in de sloppenwijken gaan verbeteren, maar nooit gebeurt er iets. De armen vertegenwoordigen een groot deel van de stemmen en zijn dus belangrijk in de verkiezingspropaganda. Na de verkiezigen worden hun belangen echter snel vergeten. De mensen van Sidi Moumen voelen zich zo buitengesloten in hun eigen land. De economische en sociale malaise die in deze wijken heerst is daarenboven een perfecte voedingsbodem voor extremisme. Groepjes rondhangende jongeren hebben niet zelden radicale ideeën over hoe ze hun situatie kunnen verbeteren. Dikwijls wordt geweld als een oplossing gezien. Het verbaast dan ook niet dat de zelfmoordterroristen van de aanslagen in Casablanca van mei 2003 en maart 2007 uit Sidi Moumen afkomstig waren. Dit creëert een ander probleem voor de inwoners van de sloppenwijk: namelijk stigmatisering. Doordat men in de media en de politiek constant herhaalt dat deze achtergestelde wijken een broedplaats zijn voor extremisme en terrorisme wordt iedereen die in deze buurten woont als gevaarlijk beschouwd. Men vergeet dikwijls dat het merendeel van de bevolking van Sidi Moumen niet staat te springen om zich in centrum Casablanca te gaan opblazen. Deze mensen, die sowieso al te kampen hebben met enorm hoge werkloosheidscijfers, krijgen het zo nog moeilijker om aan een job te geraken.
De resultaten van de parlementsverkiezingen van 2007 waren teleurstellend. Men heeft het over de laagste opkomst ooit bij Marokkaanse verkiezingen. Slechts 37 percent van de kiesgerechtigden kwam opdagen terwijl dit bij de vorige verkiezingen van 2002 en 1997 respectievelijk nog 51 percent en 58 percent was. Het waren vooral de armen die thuisbleven en dit ondanks verschillende informatie- en mobilisatiecampagnes vanwege de regering, de politieke partijen, en organisaties uit de civil society. Deze lage opkomst is deels een gevolg van de slechte sociaal-economische situaties van de armen in de sloppenwijken. Zij worden door de staat genegeerd en wensen bijgevolg zelf ook niets meer te maken te hebben met de staat. Het is echter belangrijk om op te merken dat er nog andere factoren een rol spelen. De Marokkaanse kamer van volksvertegenwoordigers heeft namelijk bijna niets te zeggen in het land en vele mensen vinden het dan ook niet de moeite om ervoor te stemmen. Er gaan stemmen op die zeggen dat de koning, Mohammed VI, veel te veel macht over het parlement heeft.(3) Laat het nu net die koning zijn die in december 2007 zijn zegen gaf aan een ontwikkelingsplan voor Sidi Moumen van meer dan 2,5 miljard Dirham. De bedoeling van het plan is een einde te maken aan de verschillende vormen van armoede, en de marginalisatie en sociale uitsluiting van de bevolking. In hoeverre het plan werkt, of, zoals elders in Marokko reeds gebeurde, het de problemen gewoon verplaatst, zal de toekomst moeten uitwijzen.(4)
Jeroen Borghs
Bronnen:
(1) http://www.youtube.com/watch?v=OKMt6Anlb2I geraadpleegd op 28-12-2008.
(2) http://www.dailymotion.com/video/x2x405_bidonvilles-de-sidi-moumen-a-casabl_news geraadpleegd op 28-12-2008.
(3) HAMZAWY (A.), “The 2007 Moroccon Parliamentary Elections: Results and Implications” Carnegie Endowment for International Peace , http://www.carnegieendowment.org/files/moroccan_parliamentary_elections_final.pdf geraadpleegd op 28-12-2008.
(4) http://www.lematin.ma/Actualite/Journal/Article.asp?idr=110&id=77042 geraadpleegd op 29-12-2008
De resultaten van de parlementsverkiezingen van 2007 waren teleurstellend. Men heeft het over de laagste opkomst ooit bij Marokkaanse verkiezingen. Slechts 37 percent van de kiesgerechtigden kwam opdagen terwijl dit bij de vorige verkiezingen van 2002 en 1997 respectievelijk nog 51 percent en 58 percent was. Het waren vooral de armen die thuisbleven en dit ondanks verschillende informatie- en mobilisatiecampagnes vanwege de regering, de politieke partijen, en organisaties uit de civil society. Deze lage opkomst is deels een gevolg van de slechte sociaal-economische situaties van de armen in de sloppenwijken. Zij worden door de staat genegeerd en wensen bijgevolg zelf ook niets meer te maken te hebben met de staat. Het is echter belangrijk om op te merken dat er nog andere factoren een rol spelen. De Marokkaanse kamer van volksvertegenwoordigers heeft namelijk bijna niets te zeggen in het land en vele mensen vinden het dan ook niet de moeite om ervoor te stemmen. Er gaan stemmen op die zeggen dat de koning, Mohammed VI, veel te veel macht over het parlement heeft.(3) Laat het nu net die koning zijn die in december 2007 zijn zegen gaf aan een ontwikkelingsplan voor Sidi Moumen van meer dan 2,5 miljard Dirham. De bedoeling van het plan is een einde te maken aan de verschillende vormen van armoede, en de marginalisatie en sociale uitsluiting van de bevolking. In hoeverre het plan werkt, of, zoals elders in Marokko reeds gebeurde, het de problemen gewoon verplaatst, zal de toekomst moeten uitwijzen.(4)
Jeroen Borghs
Bronnen:
(1) http://www.youtube.com/watch?v=OKMt6Anlb2I geraadpleegd op 28-12-2008.
(2) http://www.dailymotion.com/video/x2x405_bidonvilles-de-sidi-moumen-a-casabl_news geraadpleegd op 28-12-2008.
(3) HAMZAWY (A.), “The 2007 Moroccon Parliamentary Elections: Results and Implications” Carnegie Endowment for International Peace , http://www.carnegieendowment.org/files/moroccan_parliamentary_elections_final.pdf geraadpleegd op 28-12-2008.
(4) http://www.lematin.ma/Actualite/Journal/Article.asp?idr=110&id=77042 geraadpleegd op 29-12-2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten